به طور معمول، انتخابات محلی در جنوب صحرای آفریقا به ندرت مورد توجه قرار می گیرد. با این حال، آفریقای جنوبی یک استثنا است: این کشور نه تنها غیرمتمرکزترین کشور منطقه است، به گونه ای که مقامات محلی در مورد خدماتی دارند که شهروندان به آنها اهمیت می‌دهند، خودمختار واقعی دارند، بلکه مکانی است که در آن انتخابات محلی در کل، به عنوان زنگ خطری برای عملکرد احزاب تلقی می‌شود.
قابل ذکر است، این رقابت انتخاباتی اولین رویداد مهم پس از شورش های مرگباری خواهد بود که در ماه ژوئیه کشور را تکان داد، زمانی که حامیان رئیس جمهور سابق، جیکوب زوما، علیه محکومیت وی به دلیل اهانت به دادگاه در زمانی که او از شرکت در تحقیقات در زمینه فساد سر باز زد، شورش کردند. علاوه بر این، با توجه به طبقه بندی بیش از ۶۰ درصد از جمعیت آفریقای جنوبی به عنوان شهرنشین، کنترل هشت منطقه بزرگ شهری (معروف به کلان شهر[۱] ) هم اهرم سیاسی و هم نفوذ اقتصادی را فراهم می کند.
آفریقای جنوبی یک سیستم انتخاباتی ترکیبی را برای انتخابات شهرداری ها اجرا می کند، به این معنی که نیمی از کرسی های شوراها از طریق نمایندگی نسبی انتخاب می شوند- به موجب آن احزاب به نسبت سهم آرایی که دریافت می کنند، کرسی ها را در اختیار می گیرند- و نیمی از طریق یک سیستم مبتنی بر حوزه انتخابیه به گونه‌ای انتخاب می شوند که کاندیداهایی که بیشترین آرا را در بخش خود کسب می‌کنند، کرسی های مربوط به بخش خود را به دست آورند. در کلان شهرها، رای دهندگان دو برگه رای دریافت می کنند: یکی برای انتخاب حزب و دیگری برای انتخاب عضو شورای بخش.
در شهرهای کوچکتر و مناطق روستایی، رای دهندگان برگ رای سومی را نیز برای انتخاب یک حزب برای شهرداری منطقه دریافت می کنند که حدود چهار تا شش شهرداری محلی را در بر می گیرد و مسائل توسعه فرامرزی را هماهنگ می کنند. بر اساس قانون ساختارهای شهرداری، شورای تازه منتخب پس از آن کمیته اجرایی را از بین اعضای خود انتخاب می کند که به نوبه خود شهردار و معاون شهرداری را انتخاب می کند. در مقایسه با سیستم انتخاب مستقیم شهردار توسط رای دهندگان، این رویکرد مسئولیت پذیری بیشتری از طرف احزاب می طلبد و باعث می شود که انتخابات محلی به شدت قابلیت های سازمانی و انسجام احزاب را منعکس کند.
منبع:
[۱] metro
نظر شما